Dios lo ve

Izenburua: Dios lo ve
Idazlea: Oscar Tusquets Blanca
Urtea: 2000
Argitaletxea: Anagrama

Laburpena:

¿Para qué ojos fueron creadas las enormes siluetas de Nazca? ¿Por qué los grandes creadores se empeñan en resolver aspectos de sus obras que ningún ser humano puede llegar a valorar?

Tusquets analiza este misterioso fenómeno a través de obras maestras de arquitectura, ingeniería, escultura, cine, pintura, jardinería, land art, toros, teatro..., y deduce que sus autores actuaron como si sus obras pudiesen ser observadas y valoradas por un ser superior.

Tras un recorrido irónico, polémico y apasionado, el autor concluye: En vista del sopor que el agnosticismo contemporáneo es capaz de producir, y aunque la existencia de Dios no nos acabe de convencer, ¿no sería mejor hacer "como si" Dios existiese y pudiese juzgar nuestras obras?

En este libro "Oscar Tusquets ha subido la apuesta" (respecto a sus libros anteriores, lo que no es poco decir) afirma Eduardo Mendoza en su introducción. Y añade "La permanencia de la obra y la fugacidad de las personas que la crearon; la razón última de la actividad artística; en definitiva, la relación del hombre con la muerte y también con la vida, son algunos de los temas que aquí se tocan, con delicadeza, sin dramatismo, casi con desenfado. No en vano la figura de Dalí, su presencia, cierra el recorrido y, en cierto modo, lo preside. La singularidad de este artista convierte en vivencia divertida lo que pudiera haber de sombrío en la reflexión".

Kritika:

“Dios lo ve”! ez al da ala? Iñaki Begiristainen hitzak guztiz argiak izan ziren gure proiektuaren aurkezpena egiten ari ginela. Zuzenketa hartatik airoso ateratzeko gure itxaropen apurrak desagertu ziren bat-batean. Auditorio hartako espazio hura soberan geratzen zitzaigula eta, inork ikusi ez zezan, tapatzearekin nahikoa izango zela uste genuen: inuxenteak gu! Arkitektoen akats honi buruz hitz egiten zuen liburu bat gomendatu eta zuzenketarekin jarraitu zuen.

Orain liburu hura esku artean eduki ondoren Iñakik arrazoia zuela esan dezaket: liburua guztiz gomendagarria da (egindako akatsaren inguruan arrazoia zuela aspaldi onartu genuen...). Benetan garrantzitsua iruditzen zait lan egitean (gehienbat arkitektoek) gure lanarekin kritikoak izatea. Nahiz eta askotan errazagoa den gauzak ahalik eta errezen egitea, erraztasun horrek sortzen dituen akatsak ez genituzke inoiz onartu behar.

Tusquets-ek argi dio bere liburuan: “... a la larga, todo se ve; sea por el inesperado punto de vista, sea por el transcurso del tiempo, la lluvia, ..., un derribo que pone al descubierto lo que antes estaba oculto...”. Argi dago batzuetan egindako akatsak betirako gordeak geratu daitezkeela, baina akats hauek bertan daudela jakiteak nahikoa izan beharko luke eta kontzientzian min egin beharko ligukete.

Liburuan akats hauek ekiditen dituzten hainbat adibide ematen dira. Partenoiko frisoan, Fidiasek, jendeak izango zuen ikuspegiagatik bazekien bere obra ez zela baloratua izango, hala ere, ez zuen efektu optiko edo halako engainurik erabili. Garrantzi gehiago eman zion sortutako obrarekiko zintzoa izateari bere ospeari baino.

Michelangelo “Esclavo moribundo” obran, marmolik gabe geratu zen eskulturaren hanka egiterako orduan. Michelangelok bere akatsa onartu eta hanka eskulturaren basan barneratu zuen: zintzoa izan zen bere obrarekiko. Bere abileziarekin, trikimailuren bat erabiltzea besterik ez zuen basa mantentzeko baina honek bere burua engainatzea suposatuko luke.

Arkitekturan ere “zintzotasun” honek garrantzi handia du. Arkitekura “espazioaren artea” izanik (agian ez da hain sinplea baina... zer da arkitektura?), arkitektoak trebezi handia behar du espazio hori behar bezala egituratzeko. Egia esan, seguraski, arkitekto honenek besterik ez dute erabateko gardentasuna lortzeko bezainbesteko trebezia, baina gainontzekoek ahal dugun neurrian hain ohizkoak diren era honetako akatsak ekidin beharko genituzke.